Weekend w Polswissart

Zobaczcie mojego pięknisia: http://www.polswissart.pl/obraz?id=2034&auction=104
Do kupienia na aukcji.

 

Nad ranem

Pośród nocy rozległo się cichutkie sapnięcie; dziecko wydało niezrozumiały dźwięk i gwałtownie przekręciło się na drugi bok.

Matka wstała, podeszła do łóżeczka chłopca i położyła mu dłoń na czole. Wydawał się ucieplony ale nie miał gorączki. Kobieta przykryła dziecko i wróciła do łóżka.

Nie zdążyła zasnąć, gdy chłopczyk jęknął głośniej a potem się roześmiał.

Kobieta wpatrzyła się w okno; niewiele było widać, nie było gwiazd, jedynie chmury na czarnym niebie.

Chłopczyk znowu stękną i znowu się przekręcił; kopnął nóżką w ramę łóżeczka, powiedział coś i chrapnął.

Kobieta posadzła dziecko i przytrzymując je, podała mu do ust kubek wody. Chłopczyk wypił posłusznie dwa łyki a potem runął na poduszkę, nakywając się na głowę kołderką. Spod niej rozległ się chichot. Matka też się roześmiała i odkryła główkę dziecka. Chłopczyk uśmiechał się szeroko przez sen.

Potem kobieta zasnęła ale obudziła się nagle. W mieszkaniu było cicho, nadchodził świt.

Kobieta podeszła do łóżka synka; spał ale włosy miał mokre a piżamkę zupełnie przesiąkniętą od potu. Nie budząc dziecka, matka zdjęła chłopcu mokrą koszulkę i sięgnęła po suchą. Przytrzymywała plecy chłopczyka, gdy pod dłonią wyczuła zgrubenie; przejechała palcami wzdłuż niego; była to wązka, pionowa szczelina - jedna i druga, na drugiej łopatce. Kobieta stłumiła krzyk i przekręciła synka na brzuch.

Blade światło poranka wydobyło z mroku plecy chłopczyka, na których w miejscu łopatek, wykluły się dwa skrzydła, składające się z maleńkich, białych piór.

Paryż-Moskwa

Wszyscy budzimy się o świcie bo dragają nam mięśnie a adrenalina stawia do pionu, nie da się dłużej spać. Kilka mocnych wydechów, rozciąganie i przebieżka po śniegu. Jestem najsilniejszy ale nie jestem za dobry w liczeniu. Przed nami szmat drogi, kto wie ile jeszcze zostało kwadratów na trasie Paryż-Moskwa. Jestem Goliat, dumny syn filistyński, Dawid jest jeszcze gorszy w liczeniu ode mnie.

Anetta z Arabii

Anetta siedzi nieruchomo. Patrzy tam, gdzie leży Cacuszko. Kątem oka łowi ruch po prawej stronie; a tak, to cesarz, stoi pochylony w dziwacznej pozycji i gmera coś pod złotą spódnicą. Anetta wzdycha, Cacuszko wymaga poświęceń.

Wymyślacz

Zakurzoną wiejską drogą szedł sobie Wymyślacz. Pogwizdywał wesoło bo lekko mu było, kopał przed sobą starą puszkę i patrzył w niebo.

Plecak, pełen historii, dyndał rytmicznie dyndu-dyndu.

Wymyślacz stanął pod zdziczałą gruszą i spojrzał w dolinę, na wioskę. Był tu już kiedyś, a przynajmniej tak mu się wydawało; w każdym razie kojarzył to miejsce z niezłym zarobkiem.

Postanowił udać się wprost do karczmy i tam od razu zarobć dobrą historią na dobrą kolację. Gdy dotarł do wioski zmiarzch już zapadł a światła karczmy migotały ciepłym światłem bardzo zachęcająco.

            Wymyślacz wszedł i usiadł w kącie sali. Po chwili zaczepił sąsiada z ławy i poszeptał mu coś do ucha. Zaczepiony biesiadnik spojrzał na Wymyślacza, podniósł brwi i zadał jakieś pytanie. Po chwili do rozmawiających dołączyli się inni a po trzydziestu minutach w karczmie zamilkła muzyka a wszyscy biesiadujący zasłuchali się w opowiadaną historię.

Gdy Wymyślacz skończył jedni kleli, inni płakali, jeszcze inni dyskutowali zawzięcie, dwóch się pobiło a jednego brodacza kilku mężczyzn wyrzuciło przez drzwi karczmy w błoto, bo spoliczkował kobietę.

Potem karczmarz uprzątnął stół przed Wymyślaczem i postawił na nim dymiącą kolację i ogromny kufel piwa.

- Jutro, o tej samej porze - powiedział Wymyślacz karczmarzowi na odchodnym i poszedł szukać noclegu.

            Następnego dnia wieczorem Wymyślacz opowiedział kolejną historię i uzbierał za to sporo pieniędzy. Tak było przez trzy dni, aż Wymyślacz zapowiedział, że w niedzielę opowie najpiękniejszą historię świata.

            W sobotę, wieczorem, w pokoju, w gościńcu Wymyślacz sięgnął po plecak aby wyjąć z niego Najpiękniejszą Historię Świat, odkurzyć ją i przygotować na drugi dzień.

Niestety plecak był pusty.

Wymyślacz wpadł w panikę, przeszukał cały pokój, gospodę, podwórze i wszystkie miejsca, które mu przyszły do głowy. Histori nie było.

Jak opowiedzieć historię, której nie ma - rozpaczał Wymyślacz. Zfrustrowany i zły wyszedł na drogę przetrząsając przydrożne krzaki; doszedł tak do końca wsi aż pod samotny dom, na końcu. Tu stanął, zastanawiając się czy opuścić wieś, czy jednak wrócić i jeszcze raz przeszukać pokój.

Wtem usłyszał przyciszone głosy dobiegające z otwartego okna domu.

Wymyślacz stanął i zaczął podglądać i słuchć...

Potem zaczął płakać i śmiać się na przemian. Na koniec otarł łzy i zadowolony wrócił do gospody, mając w głowie plan na niedzielną opowieść.

            Na drugi dzień w karczmie zgromadziło się spore audytorium. Wymyślacz usiadł na stole, w środku tłumu i ropoczął opowieść o niewidomej kobiecie i jej chromym mężu, o cudownym dziecku i braciach sjamskich, o rodzinie, miłości i poświęceniu, o ludziach, których widział przez okno.

W miarę snucia opowieści tłum ludzi okazywał coraz większe niezadowolenie, aby po skończeniu historii wygwizdać Wymyślacza.

- to się nie mogło zdarzyć- krzyczeli niektórzy

- takich ludzi nie ma

- zmyśliłeś, jesteś oszustem

- precz

- precz, nie pokazuj się tu więcej

Wyrzucony z karczmy Wymyślacz nie tylko nie zarobił ale i nie dostał kolacji.

- nie, to nie - krzyknął w stronę zatrzaśniętych drzwi i pogroził im pięścią.

- jesteście ślepi - wrzasnął i rzucił grudką ziemi

I poszedł sobie a gdy dotarł do końca wsi, przystanął przed ostatnim domem i zajrzał w okno. Przy stole siedziała niewidoma kobieta, trzymająca w ramionach małe, lśniące niebieskim blaskiem dziecko, mężczyzna, który kroił chleb i dwóch chłopców zrośniętych barkami.

Wymyślacz zapukał do drzwi.

The sacred bull

Konradek poczuł, że ogarnia go panika. Nie pomogły metody psychologiczne przyswajane pracowicie na kursach - wpatrywania się załzawionymi oczami w oczy człowieka...Konradek zrobił dwa kroki w tył, jeden w bok ale zobaczył, że nie ma dokąd uciec przed wzniesionym obuchem. Dlatego zrobił to, czego jak dobrze wiedział, nie powinien był robić; powiedział ludzkim głosem: "sam się walnij, bucu".

Ja poproszę drewniany płotek, wesoły ogródek. Niech będzie jarzębina i kiczowate bratki. Proszę przyjść z kanapkami i winem; zagrajcie co chcecie i śmiejcie się, bo nie chcę, żeby było mi smutno.